Wystawa fotografii Leszka Mądzika „Z DROGI”

Wśród gości przybyłych na otwarcie byli m.in. wojewoda łódzki Helena Pietraszkiewicz oraz prezydent Radomska Anna Milczanowska. Wystawę można było zwiedzać do 10 czerwca w Galerii Muzeum.

Twórca autorskiego teatru, Sceny Plastycznej KUL, w której od 1970 roku zrealizował 18 własnych spektakli: Ecce Homo, Narodzenia, Wieczerza, Włókna, Ikar, Piętno, Zielnik, Wilgoć, Wędrowne, Brzeg, Pętanie, Wrota, Tchnienie, Szczelina, Kir, Całun, Odchodzi, Bruzda.

W pierwszym spektaklu Ecce Homo, wykorzystany był jeszcze tekst, przestrzeń sceniczną budowały płaskie obrazy inspirowane sztuką gotyku. W kolejnych premierach Narodzenia, Wieczerza, Włókna Leszek Mądzik zrezygnował ze słowa i fabuły, ich funkcje przejęły przestrzenie plastyczne, dynamika ruchu i ekspresja przekształcanych plastycznie ciał. Za moment przełomowy w historii Teatru uważany jest spektakl Ikar, w którym – po wyeliminowaniu słowa i fabuły – ograniczona została także rola aktora. Aktor w teatrze Leszka Mądzika przestał „grać”. Jego zadanie najlepiej chyba określić jako współistnienie z materią na scenie, wyczucie jej i wyeksponowanie w taki sposób, aby stała się tworzywem akcji. Ożywienie przedmiotu i uprzedmiotowienie aktora – to nie paradoks, to raczej część filozofii Leszka Mądzika poszukującego w sztuce pokory. Podobnie, jak odrzucenie barwy, bo od premiery Wilgoci mrok, czerń jest blejtramem, na którym powstają „ożywione obrazy malowane światłem”, stanowiącym podstawę dramatycznego napięcia tych spektakli.

Każda premiera zrealizowana przez Leszka Mądzika w Scenie Plastycznej KUL wiąże się z kolejnymi ograniczeniami, redukcjami, jest krokiem w mrok, w tajemnice. Spektakle Sceny Plastycznej KUL prezentowane były na kilkuset festiwalach teatralnych, a także na indywidualne zaproszenia w Polsce i za granicą, zdobywając nagrody m.in. w Kairze (Egipt), Racine (USA), Toyamie (Japonia). Jest także autorem kilkunastu scenografii w teatrach Polski, Portugalii, Francji i Niemiec. Wykłada gościnnie w kilku szkołach artystycznych Polski, Finlandii, Holandii, Niemiec, stale współpracuje z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, Uniwersytetem Marii Curie – Skłodowskiej, Akademią Teatralną w Warszawie. Prowadził kilkadziesiąt warsztatów w Europie i Ameryce.

W swej twórczości krąży wokół tematu czasu, przemijania, jego wpływu na kondycję ludzką rozpiętą pomiędzy sacrum i profanum. Poszukując najlepszego sposobu wyrażania emocji, napięć i lęków ukrytych głęboko w każdym człowieku, odszedł od słowa, zwrócił się w stronę teatru wizualnego, który umożliwia współodczuwanie z widzami oraz w stronę fotografii stwarzającej nowe możliwości ekspresji plastycznej.